Wanneer mijn zoontje van bijna twee ’s avonds gaat slapen, lig ik regelmatig nog even naast hem. Even bidden, knuffelen en kletsen en hij vindt het fijn om niet alleen in slaap te vallen. Ik had eerst het idee dat het niet hoort om bij je kind in bed te liggen als hij in slaap valt. Dat hij daar niet zelfstandig door wordt, dat ik hem ermee verwen. Dat kan allemaal waar zijn. Maar die tijd is me inmiddels enorm waardevol.

Zorgzaam zonder ouderrol

Ik had vanwege mijn chronische ziekte (fibromyalgie) een zware dag, waar mijn zoontje heel erg op reageert. Hij wil me altijd graag troosten. Door te knuffelen en kusjes te geven en gewoon lekker bij me zitten. Als ik zo’n last van de pijn heb, kan ik aanrakingen niet verdragen. Lichamelijk doet alles me zeer en dreunt alles door. Emotioneel doet het pijn omdat ik me realiseer door mijn ziekte niet de moeder te kunnen zijn die ik wil zijn. Ik lever een grote strijd, want ik wil hem geruststellen. Ik wil hem duidelijk maken dat het maar een moment is, maar alsnog is hij maar 2. Hij voelt aan dat het niet goed gaat met mij, maar hij snapt niet waarom.

Lees de blog van Karin Schrijver hier verder.

In een notendop: Karin Schrijver blogt bij OpgroeiGids over haar leven als chronisch zieke, alleenstaande moeder. Ze heeft een zoontje, Adeo (2015). In 2018 trouwt ze met de liefde van haar leven, die ze begin 2017 heeft ontmoet.